Uncategorized

พื้นฐานการวัดแสง/ระบบการวัดแสง (เนื้อหาและภาพโดย Surain Kpixinema)  

เรื่องย่อก้านกล้วย 2 : ชัยชนะจากสงครามยุทธ หัตถี ก้านกล้วยได้รับการแต่งตั้งเป็น เจ้าพระยาปราบหงสาวดี เป็นช้างทรงที่พระนเรศวรทรงใช้ในการศึกสงครามทุกครั้ง รวมถึงสงครามครั้งใหม่กับกรุงหงสาวดี ที่กำลังจะเกิดขึ้นในอีกไม่กี่วันข้างหน้า…แต่…ก่อนที่การเริ่มทัพจะเริ่มขึ้น เกิดเหตุการณ์ไม่คาดฝัน….ทหารหงสาบุกมาจับชาวบ้านอยุธยาไปเป็นเชลย และได้นำชบาแก้วและลูกแฝดของก้านกล้วยไปด้วย ก้านกล้วย ไม่มีหนทางอื่น นอกจากต้องแอบหลบหนีจากกรุงศรีอยุธยา เพื่อช่วยลูกเมียกลับมาให้เร็วที่สุด ครั้งนี้เขาต้องต่อสู้เพียงลำพังบนดินแดนของศัตรู ต้องเผชิญหน้ากับช้างศึกที่แข็งแกร่งที่สุดอย่าง …งานิล พร้อมด้วยอองสา มหาอำมาตย์จอมเวทมนตร์ นี่คือ …ภารกิจที่ใหญ่หลวงยิ่งกว่าครั้งใด.

   "ก้านกล้วย" วีรบุรุษผู้มี 4 ขา 2 งา และ 1 งวง ช้างศึกผู้สร้างเกียรติประวัติสูงสุดให้แก่ช้างไทย ในฐานะช้างคู่พระบารมีแห่งสมเด็จพระนเรศวรมหาราช เมื่อครั้งสงครามยุทธหัตถีชื่อของเขาคือ "เจ้าพระยาปราบหงสาวดี" หรืออีกนามหนึ่งว่า... "ก้านกล้วย"นี่คือเรื่องราวการเติบโตของช้างเชือกหนึ่ง จากลูกช้างซุกซน ใช้ชีวิตอิสระอยู่ท่ามกลาง ป่าลึก แต่แล้ว...ด้วยความอยากรู้เรื่องของพ่อที่หายไปได้นำเขาออกเดินทางสู่การผจญภัยครั้งยิ่งใหญ่ผ่านหลากหลายเหตุการณ์ซึ่งให้บทเรียนใหม่ๆ เปลี่ยนให้เขากลายเป็นช้างที่กล้าแกร่ง เต็มไปด้วยพละ กำลัง ในขณะที่จิตใจกลับอ่อนโยน บรรดาตัวละครต่างๆที่เขาได้พบระหว่างการเดินทาง อาทิเช่น จิ๊ดริด...

ศิลปะ หรือ ศิลป์ (สันสกฤต: शिल्प ศิลฺป) ทั่ว ๆ ไปแล้วจะหมายถึงการกระทำหรือขั้นตอนของการสร้างชิ้นงานศิลปะโดยมนุษย์ คำแปลในภาษาอังกฤษที่ตรงที่สุดคือ Art ศิลปะเป็นคำที่มีความหมายกว้าง แต่ส่วนใหญ่แล้วจะมีความหมายเกี่ยวกับการสร้างสรรค์, สุนทรียภาพ, หรือการสร้างอารมณ์ต่าง ๆ งานศิลปะ จะรวมถึงชิ้นงานหลาย ๆ ชนิดโดยผู้สร้างตั้งใจสร้างชิ้นงานเพื่อสื่อสาร, สื่ออารมณ์, หรือใช้สัญลักษณ์เพื่อให้ผู้ชมชิ้นงานตีความ ผู้สร้างงานศิลปะ มักเรียกรวม ๆ ว่า ศิลปิน ศิลปะอาจรวมไปถึงงานในรูปแบบต่าง ๆ เช่น งานเขียน บทกวี การเต้นรำ...

แรงบันดาลใจในการเขียนสีน้ำของพี่ มาจากคนเวียดนาม2คนค่ะ คือClap-sanกับBD ซึ่งคนเวียดนามวาดสีน้ำกันเก่งมาก พอเห็นแล้วก็เกิดแรงบันดาลใจ แต่พอทำมาหาเงินได้เองแล้วชอบสีน้ำมากกว่าโคปิค ทั้งๆที่สมัยเรียนใช้แต่โคปิคในการทำแบบส่งอาจารย์ในคณะสถาปัตย์ พอได้เงินเดือนเป็นของตนเองไม่ขอพ่อแม่ พบว่าโคปิคนี่แพงจริงๆแท่งละประมาณ100กว่าๆค่ะ จริงๆสีน้ำเกรดโปรก็ราคานี้แหละ แต่ว่าใช้ได้นานกว่า

เทคนิคการถ่ายภาพ/พื้นฐานการถ่ายภาพ/การจัดองค์ประกอบภาพถ่าย  (เนื้อหาและภาพโดย Surain Kpixinema)  

    วาดภาพเหมือนแนะนำวิธีง่ายๆ เป็นอีกทางเลือกนึงครับ -ถ้าภาพไม่ใหญ่มาก(ครึ่ง100ปอนด์)นำไปถ่ายเอกสารแบบขยาย(ขาว-ดำ)อยากได้ใหญ่เท่าไหร่ก็ขยายไปเรื่อยๆจนกว่าจะพอใจ เส้นอาจแตกหน่อยจากการขยาย แต่ก็ได้สัดส่วนที่ใกล้เคียงมาก พอได้แล้วเอาดินสอ2B หรือสีฝุ่น(ผงคาร์บอน)ก็ได้ ฝนด้านหลังกระดาษที่ถ่ายเอกสารมา แล้วเอามาดราฟลงบนกระดาษที่เราจะใช้วาด (ควรใช้เทปกาวยึดมุมกระดาษไว้กันแบบเคลื่อน) ร่างเบาๆพอสีดินสอติด ถ้ากดแรงเกินไปกระดาษจะเป็นร่อง ระหว่างการดราฟแบบควรยกกระดาษดู(มุมใดมุมหนึ่ง)ว่าแบบมันติดดีหรือขาดช่วงไหนจะได้กลับไปร่างย้ำได้ พอได้แบบร่างแล้วอาจใช้ดินสอร่างรายละเอียดให้ได้สัดส่วนคมชัดอีกครั้งนึงก่อนวาด **การร่างแบบประเภทนี้อาจดูเหมือนยุ่งยาก แต่ถ้าทำบ่อยๆจะรู้ว่ามันสะดวกมากๆ การตีตาราง(สเกล)ก็เป็นอีกวิธีที่ใช้กันมาก(ในกรณีที่ต้องการเขียนภาพใหญ่ๆ)แต่ถ้าภาพเล็กปัญหาคือต้องเขียนกลบรอยเส้นตารางหรือไม่ก็ตองลบเส้นตารางก่อนเขียน ซึ่งก็แล้วแต่ความสะดวกของผู้เขียนเองใช้ได้เหมือนกัน  

ชายชาวอินเดียคนหนึ่ง ห้วงสองปีที่ผ่านมา  ผู้คนจะพบเห็นจนชินตาว่าบนบ่าของเขามีหม้อดินใบใหญ่  วางอยู่ข้างละใบ หม้อดินใบหนึ่งมีรอยร้าว ขณะอีกใบสมบูรณ์   สวยงามไร้ที่ติ หม้อใบสวยสามารถบรรจุน้ำไว้เต็มเปี่ยม นับจากลำธารจนถึงบ้านเจ้านาย ขณะที่อีกใบหนึ่งนั้น  เมื่อมาถึงปลายทางกลับเหลือน้ำแค่ครึ่งเดียว  เท่ากับว่าชายผู้นี้ขนน้ำได้เที่ยวละหม้อครึ่งอยู่ทุกครั้ง แน่ล่ะ...หม้อดินใบสวยย่อมภาคภูมิใจในตนเอง  ที่ทำหน้าที่ได้อย่างสมบูรณ์ครบถ้วน ส่วนหม้อดินใบร้าว นอกจากอดไม่ได้ที่จะรู้สึกน้อยเนื้อต่ำใจในความไม่สมประกอบ ของตนเองแล้ว มันยังรู้สึกผิดกับการทำหน้าที่ได้ ไม่เต็มเม็ดเต็มหน่วยอีกด้วย หลังจากสองปีเต็ม ที่แบกความทุกข์ระทมขมขื่นนั้นเอาไว้ วันหนึ่งมันจึงตัดสินใจเอ่ยกับคนหาบน้ำตรงลำธารว่า "ฉันรู้สึกละอายใจเหลือเกิน.. ฉันอยากขอโทษท่าน.. ตลอดสองปีมานี้ ฉันทำงานให้ท่านได้เพียงครึ่งเดียวเท่านั้น เนื่องจากเจ้ารอยร้าวบนตัวฉันมันทำให้น้ำรั่วไหลไปตลอดทาง" เมื่อฟังเช่นนั้นแล้ว คนขนน้ำก็พลอยรู้สึกเสียใจไปด้วย และแล้วเขาก็พูดว่า "เอาล่ะ.. ระหว่างทางที่เราจะเดินกลับ ไปบ้านเจ้านาย ฉันอยากให้เธอสังเกตดอกไม้สวยๆข้างทางเดิน สักหน่อย เธอไม่ได้สังเกตหรอกหรือว่า... ทำไมดอกไม้ป่าเหล่านั้น ถึงได้งอกงามเฉพาะฝั่งที่ฉันแบกเธอเท่านั้น ทำไมมันไม่ขึ้น อีกฟากหนึ่งด้วยล่ะ.. นั่นเป็นเพราะฉันได้ตระหนักในข้อจำกัดของเธอ จึงอาศัยเงื่อนไขนี้เพาะเมล็ดพันธุ์ดอกไม้ป่า ตรงทางเดินฝั่งที่ฉันแบกเธอเสมอมา...

มีพี่น้องคู่หนึ่ง ตั้งแต่เด็กรักใคร่สามัคคีกันมาก ครั้นโตเป็นผู้ใหญ่ เนื่องจากต่างก็แต่งงานมีครอบครัวแล้ว พ่อแม่จึงให้พวกเขาแยกบ้านกันอยู่ แยกบ้านไม่แยกนาในสมัยก่อนเป็นเรื่องธรรมดา พี่น้องคู่นี้ก็เช่นเดียวกันมีอยู่ปีหนึ่งหลังจากเก็บเกี่ยวข้าวแล้ว ต่างก็แบ่งข้าวเปลือกกันคนละครึ่ง หาบกลับไปบ้านของตน แล้วกองไว้ที่ลานจากข้าวหน้าบ้าน ตกค่ำผู้เป็นพี่ก็คิดว่า “น้องชายอายุยังน้อย ลูก ๆ ก็ยังเล็กอยู่ เราควรที่ช่วยเหลือเขาให้มากถึงจะถูก” เมื่อคิดเช่นนั้นแล้วก็หาบข้าเปลือกหนึ่งหาบ ไปที่บ้านของน้องชายอย่างเงียบ ๆ  ข้างฝ่ายน้องชายก็คิดเช่นเดียวกันว่า “พี่ชายมีลูกหลายคน แบ่งข้าวเปลือกได้เพียงไม่กี่หาบจะพอกินได้อย่างไร?” คิดแล้วก็หาบข้าวเปลือกหนึ่งหาบส่งไปที่บ้านของพี่ชายอย่างเงียบ ๆ รุ่งเช้าเขาทั้งสองต่างก็ประหลาดใจ...

กาลครั้งหนึ่งมาแล้ว มีต้นแอปเปิ้ลใหญ่อยู่ต้นหนึ่ง  เด็กชายเล็กๆคนหนึ่งชอบที่จะมาเล่นรอบๆต้นแอปเปิ้ลนี้ทุกวัน หนูน้อยจะปีนต้นไม้เล่น ปลิดลูกแอปเปิ้ลมากินและก็งีบหลับใต้ต้นไม้นั้น หนูน้อยรักต้นแอปเปิ้ลมาก และต้นแอปเปิ้ลก็รักแกเช่นกัน    แต่เวลาผ่านไป.... เด็กน้อยโตขึ้น และไม่มาเล่นใต้ต้นแอปเปิ้ลทุกวันเหมือนก่อนแล้ว วันหนึ่ง เด็กชายกลับมาพร้อมกับท่าทางหงอยเหงา ”มาเล่นด้วยกันเถอะ” ต้นแอปเปิ้ลชวนเด็กชาย  ”ฉันไม่ใช่เด็กอีกต่อไปแล้ว ฉันไม่อยากเล่นรอบต้นไม้อีกแล้ว “ เด็กชายตอบ  “ฉันอยากเล่นของเล่น แต่ไม่มีเงินซื้อมัน” “เสียใจด้วย ฉันก็ไม่มีเงิน...แต่เธอพอจะเก็บลูกแอปเปิ้ลของฉันไปขายได้นะ เธอจะได้มีเงิน” ต้นแอปเปิ้ลกล่าว เด็กดีใจมาก   เก็บลูกแอปเปิ้ลจนหมดต้น และจากไปอย่างมีความสุข ...